فهرست مطالب
1_مقدمه
2_زندگی نامه
3_کتاب ها
4_مرگ
5_طراحی مقبره حافظ
خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به "حافظ"، غزلسرای بزرگ و از بزرگان شعر و ادب پارسی است. حافظ حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان خود فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. حافظ در تمام علوم شرعی و رسمی آن زمان صاحب‌نظر و دارای تحصیلات بوده‌است. حتی خودش نیز اشاره کرده‌است که هر صبح مجلس درس قرآن داشته‌است آنچه از «مقدمه جامع دیوان» به‌دست می‌آید، حافظ و محمد گلندام هردو در مجلس درس قوام‌الدین عبدالله بن نجم‌الدین محمود شیرازی شرکت داشته‌اند. در نسخه‌ای از «مقدمه جامع دیوان» علت آن که حافظ اشعارش را جمع‌آوری نکرده‌است،محافظت از درس قرآن است.
درباره موضوع عشق حافظ به دختری به نام شاخ نبات نامی که خیلی رایج می باشد و بر طبق همان روایت ها و داستان ها حافظ شاخ نبات را عقد کرده است و چندین مرتبه هم در شعرهایش به فوت فرزندش اشاره کرده است.حافظ در زمان شیخ ابواسحاق به دربار رفته و کاری را در آنجا داشته و در اشعارش اشاره داشته است که حدود 3 سال در دربار بوده است.درباره سال فوت حافظ اختلاف کمی بین تاریخ نویسان می باشد و بیشتر آنها نظرشان 792 قمری می باشد. وی همانطور که متولد شیراز بوده ، در همان شیراز فوت کرده است.
گفته شده است که در زمانی که خاک سپاری حافظ بوده است عده ای از مردم به خاطر می گساری حافظ با دفن کردن او به شکل مسلمان ها و شیعه ها مخالفت داشته اند و عده ای دیگر او را مسلمان و شیعه می دانستند.در نهایت یک نفر پیشنهاد می دهد از خود حافظ بپرسیم که چه کنیم و همگان می پذیرند و از کتاب حافظ ، فال می گیرند و آن شعر معروف باز می شود که {قدم دریغ مدار از جنازهٔ حافظ} صفحه 79 فال حافظ حافظ انسانی ادیب بوده و عالم و آگاه از دانش های ادبی و اصول شرعی بوده است و با اطلاع از عرفان بوده است.
استعداد خیلی خوب و فطری حافظ اجازه فکر کردن و تخیل طولانی مدت را به حافظ داده است. در بین شاعرهایی که حافظ از آنها سخن گفته بعد از خواجو باید سلمان را نام برد که حافظ از او هم تاثیر گرفته است. علتش این است که سلمان هم مثل خواجو در زمان حافظ بوده استقبال حافظ شیرازی از دیگر شعرا مانند سعدی و مولوی و بقیه شاعرها هم کم نیست و دیوان حافظ با این تاثیرات بسیار مقبول و خوب شده است.
دیوان حافظ تشکیل شده از پانصد غزل و چندین قصیده و 2 مثنوی و چند قطعه و تعدادی رباعی می باشد. تا الان بیشتر از 400 مرتبه به شکل های گوناگون به زیان های فارسی و دیگر زبان ها ترجمه و چاپ شده. گونه های مختلفی از دیوان حافظ با واژه های گوناگون در کشورهایی مانند ایران و ترکیه و پاکستان و کشورهای غربی وجود دارد.
غزل ها حافظ شیرازی بهترین غرل سرای فارسی شناخته اند. حافظ شعرهای عارفانه مولانا و شعرهای عاشقانه سعدی را ترکیب کرده ولی باز هم تک بیت های مستقل و جدا و واقعا درخشنده ای سروده است. در غزل های حافظ از مقدار زیادی سوره های قرآن الهام گرفته شده است. رباعیات تعدادی رباعی را به سروده های حافظ نسبت داده اند که از نظر ارزش و ادبی هم تراز با غزل های وی نمی باشد. و بیشتر گفته اند که حافظ غزل سرا بوده است.
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ از دنیا می‌رود ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯار (اراذل و اوباش) ﺑﻪ ﻓﺘﻮﺍﯼ ﻣﻔﺘﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ می‌ریزند ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺩﻓﻦ ﺟﺴﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﺭ ﻣﺼﻼﯼ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، به این ﺩﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﺍﺏﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﯽﺩﯾﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﺩﻓﻦ ﺷﻮﺩ. ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ برمی‌خیزند. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻭ ﺟﺮ ﻭ ﺑﺤﺚ ﺯﯾﺎﺩ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ می‌دهد ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.
تحریفات داستان جعلی «خاکسپاری حافظ» نسبت به داستان براون نسبت بی دینی و شرابخواری دادن به حافظ که متأسفانه موجب شده حتی برخی این داستان را با برچسب «شرابخواری-حافظ» در اینترنت منتشر کنند. اضافه کردن فتوای مفتی و اراذل و اوباش دانستن پیروان فتوا دهندگان و اندیشمند و فرهیخته خواندن معترضان به فتوا دهنده. تغییر قبرستان شهر به مصلای شهر برای کاهش تردید مخاطب افزودن نقشی برای یک کودک برای تلطیف فضای داستان به نفع خود حذف بیت نقل‌شده در داستان براون و جایگزین کردن سه بیت دیگر برای ایجاد منظور خود مغلوب معرفی کردن منطق دین‌داران در مقابل شراب‌خواران بی‌دین (تهمتی که به حافظ می‌زنند): «ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ حیرت‌زده می‌شوند ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ به زیر می‌افکنند 65 سال از درگذشت حافظ می‌گذشت که اولین عمارت گنبدی شکل، توسط وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی، حاکم فارس، بر فراز مقبره‌ی حافظ ساخته شد.
این عمارت در طول سال‌ها و با عوض شدن حکومت‌ها، بارها مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت. شاه‌عباس صفوی، نادرشاه افشار و کریم‌خان زند از حاکمانی بودند که مقبره‌ی حافظ در زمان حکومت‌شان بازسازی شد.
کریم‌خان زند اولین کسی بود که دستور داد بر روی قبر حافظ، سنگی مرمرین قرار دهند. در روی این سنگ، دو بیت از غزل‌های خود حافظ توسط حاجی‌آقاسی بیک‌افشار، نستعلیق‌نویس آذربایجانی نوشته شد.
آنچه که امروز به عنوان آرامگاه حافظ در شیراز وجود دارد، بنای ساخته شده در سال 1314 شمسی است. در آن سال علی‌اصغر حکمت، وزیر فرهنگ وقت با همکاری علی ریاضی، رییس فرهنگ استان فارس و با نظارت علی سامی، محقق، باستان‌شناس و استاد دانشگاه، طرحی را که آندره گدار، ایران‌شناس و معمار فرانسوی پیشنهاد کرده بود، روی آرامگاه حافظ پیاده کردند. در ساخت این آرامگاه از معماری دوره‌ی زندیه الهام گرفته شده است.
ار اتمام بنای آرامگاه در سال 1317 به پایان رسید. در این بنا که از ذوق و هنر هنرمندان ایرانی بهره‌ی بسیار برده است، از کاشی‌کاری‌های معرق در سطح زیرین گنبد استفاده شده است. همچنین در خود سازه‌ی گنبد از رنگ‌های مختلف عرفانی مانند آبی فیروزه‌ای (نماد بهشت)، سرخ ارغوانی (نماد شراب‌ازلی)، سیاه و سفید (نماد شب و روز) و قهوه‌ای سوخته (نماد خاک) بهره گرفته شده است
